اساسا اهمیت اربعین در آن است که در این روز، با
تدبیر الهی خاندان پیامبر(ص)، یاد نهضت حسینی برای همیشه جاودانه شد و این
کار پایهگذاری گردید. اگر بازماندگان شهدا و صاحبان اصلی، در حوادث
گوناگون - از قبیل شهادت حسینبنعلی(علیهالسلام) در عاشورا - به حفظ یاد و
آثار شهادت کمر نبندند، نسلهای بعد، از دستاورد شهادت استفادهی زیادی
نخواهند برد.
درست است که خدای متعال، شهدا را در همین دنیا هم
زنده نگه میدارد و شهید به طور قهری در تاریخ و یاد مردم ماندگار است؛ اما
ابزار طبیعییی که خدای متعال برای این کار - مثل همهی کارها - قرار داده
است، همین چیزی است که در اختیار و ارادهی ماست. ما هستیم که با تصمیم
درست و بجا، میتوانیم یاد شهدا و خاطره و فلسفهی شهادت را احیا کنیم و
زنده نگهداریم.
اگر زینبکبری(سلاماللهعلیها) و امام
سجاد(صلواتاللهعلیه) در طول آن روزهای اسارت - چه در همان عصر عاشورا در
کربلا و چه در روزهای بعد در راه شام و کوفه و خود شهر شام و بعد از آن در
زیارت کربلا و بعد عزیمت به مدینه و سپس در طول سالهای متمادی که این
بزرگواران زنده ماندند - مجاهدات و تبیین و افشاگری نکرده بودند و حقیقت
فلسفهی عاشورا و هدف حسینبنعلی و ظلم دشمن را بیان نمیکردند، واقعهی
عاشورا تا امروز، جوشان و زنده و مشتعل باقی نمیماند.
چرا امام
صادق(علیهالصلاهوالسلام) - طبق روایت - فرمودند که هر کس یک بیت شعر
دربارهی حادثهی عاشورا بگوید و کسانی را با آن بیت شعر بگریاند، خداوند
بهشت را بر او واجب خواهد کرد؟چون تمام دستگاههای تبلیغاتی، برای منزوی
کردن و در ظلمت نگهداشتن مسالهی عاشورا و کلا مسالهی اهلبیت، تجهیز شده
بودند تا نگذارند مردم بفهمند چه شد و قضیه چه بود. تبلیغ، اینگونه است.
آن
روزها هم مثل امروز، قدرتهای ظالم و ستمگر، حداکثر استفاده را از تبلیغات
دروغ و مغرضانه و شیطنتآمیز میکردند. در چنین فضایی، مگر ممکن بود قضیهی
عاشورا - که با این عظمت در بیابانی در گوشهیی از دنیای اسلام اتفاق
افتاده - با این تپش و نشاط باقی بماند؟ یقینا بدون آن تلاشها، از بین
میرفت.
درسی که اربعین به ما میدهد، این است که باید یاد حقیقت و خاطرهی شهادت را در مقابل طوفان تبلیغات دشمن زنده نگهداشت.
مقم معظم رهبری
۱۳۶۸/۰۶/۲۹