فرازي از نيايش دکتر علي شريعتي

خدايا, مرا ياري ده تا جامعه ام را بر سه پاييه کتاب, ترازو و اهن استوار کنم و دلم را از سر چشمه حقيقت , زيبايي و خير سيراب کن.

خدايا, جامعه ام را از بيماري تصوف و معنويت زدگي شفا بخش, تا به زندگي و واقعيت باز گردد و مرا از ابتزال زندگي و بيماري واقعيت زدگي نجات بخش, تا به ازادي عرفاني و کمال معنوي برسم.

خدايا, اين ايه راکه بر زبان داستايوسکي رانده اي , بر دلهاي روشنفکران فرودار که : (( اگر خدا نباشد , همه چيز مجاز است.)) جهان فاقد معني
و زندگي فاقد هدف و انسان پوچ است و انسان فاقد معني, فاقد مسئوليت نيز هست.

خدايا , در برابر هر چه ماندن را به تباهي ميکشاند , مرا با نداشتن و نخواستن رو يين تن کن.

خدايا , در تمامي عمرم , به ابتذال لحظه اي گرفتارم مکن که به موجوداتي بر خورم که در تمامي عمر , لحظه اي را در ترجيح عظمت , عسيان و رنج,
بر خوشبختي , ارامش و لذت اندکي ترديد کرده اند!

خدايا, به هر که دوست ميداري بياموز که : عشق از زندگي کردن بهتر است و به هرکه , دوست تر ميداري, بچشان که: دوست داشتن از عشق برتر .

خدايا , به من توفيق تلاش در شکست , صبر در نوميدي , رفتن بي همراه , جهاد بي سلاح , کار بي پاداش, فداکاري در سکوت , دين بي دنيا, مذهب بي عوام , عظمت بي نام , خدمت بي نان , ايمان بي ريا , خوبي بي نمود , گستاخي بي خامي , مناعت بي غرور , عشق بي هوس , تنهايي در انبوه جمعيت , دوست داشتن بي انکه دوست بدارند , روزي کن.

خدايا , مرا همواره هشيار و اگاه دار , تا پيش از شناختن درست و کامل کسي يا فکري , مثبت يا منفي قضاوت نکنم .

خدايا , شهرت, مني را که مي خواهم باشم , قرباني مني که مي خواهند باشم, نکند.

خدايا , خود خواهي مرا چنان در من بکش , يا چنان برکش تا خودخواهي ديگران را احساس نکنم , و از ان در رنج نباشم.

خدايا , اتش مقدس شک را انچنان در من بيفروز تا همه يقين هايي را که در من نقش کرده اند , بسوزد و و انگاه از پس توده اين خاکستر
لبخند مهروار بر لبهاي صبح يقيني, شسته از هر غبار طلوع کند.